بررسی تغییرات استرس اکسیداتیو در سمیت گنژوگه دوستاکسل-آلبومین در مدل هپاتوسیت جدا شده رت

چکیده دوستاکسل یکی از پر¬مصرف¬ترین داروها در شیمی درمانی انواع سرطان به شمار می رود. اما تجویز این دارو عوارض ناخواسته جانبی گوناگونی به همراه دارد، لذا به منظور رفع این عوارض ناخواسته فرمولاسیون نانو-کنژوگه این ترکیب با آلبومین به عنوان فراوانترین پروتئین پلاسما که دارای خصوصیات فیزیکی و شیمیایی منحصر به فردی می¬باشد سنتز گردیده است که در این پایان¬نامه اثرات سمی آن مورد بررسی قرار گرفت. در ابتدا به روش پرفیوژن کبدی با استفاده ازآنزیم کلاژناز هپاتوسیت های بافت کبد رت جداسازی گردیدند. جهت بررسی¬های مکانیسمی سمیت دارو و نانو-کنژوگۀ دارو از غلظت lc50 دو ساعته آنها بهره گرفته شد.جهت اندازه¬گیری میزان تولید گونه های فعال اکسیژن (ros)، افت پتانسیل غشاء میتوکندری(δψm)، درصد سلول های آپوپتوتیک از روش فلوسیتومتری و همچنین از روش های فلوریمتری و لومینومتری برای ارزیابی آسیب غشاء لیزوزوم و میزان ذخایر سلولی atp داخل سلولی بهره گرفته شد. در ادامۀ کار اندازه¬گیری میزان گلوتاتیون داخل سلولی با استفاده از روش اسپکتروفتومتری اندازه گیری گردید. نتایج حاصل از ارزیابی سم شناسی داروی دوستاکسل و فرمولاسیون آلبومین-دوستاکسل آن حاکی از ایجاد سمیت سلولی بوسیله هر دو ترکیب، همراه با تشدید تولید ros، کاهش میزان δψm، بروز آسیب و ایجاد نشت غشاء لیزوزوم، تخلیه atp داخل سلولی و القاء آپوپتوز می¬باشد. ذخایر گلوتاتیون به میزان بالایی در هپاتوسیت ها مواجهه داده شده با این دارو ها نیز به سرعت اکسید گردید. نتایج نشان دادند که فرمولاسیون نانو-کنژوگه دارو در مقایسه با داروی آزادقدرت سمی بیشتری اعمال کرده و فاکتورهای مورد بررسی سمیت را بیشتر تحت تأثیر قرار داده است. همچنین تماس قبلی هپاتوسیت¬ها با جمع کنندۀ رادیکال هیدروکسیل (مانیتول)، مسدود کننده روزنه mpt(ال-کارنیتین)، تثبیت کننده غشاء لیزوزومی(کلروکین) در این مطالعه حاکی از کاهش معنی دار(05/0>p) در تولید ros، افت پتانسیل غشاء میتوکندری و آسیب غشاء لیزوزومی بعد از درمان با دارو و نانوکنژوگه آن بوده است. واژگان کلیدی: آلبومین-دوستاکسل، دوستاکسل، هپاتوسیت، سمیت سلولی، استرس اکسیداتیو، میتوکندری، لیزوزوم، آپوپتوز.